Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

RICH HALLEY – CARSON HALLEY πατέρας και γιός σε free εκτροπές

Για τον τενορίστα βασικά Rich Halley (εδώ χειρίζεται και ξύλινο φλάουτο) έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν, καθώς είναι από ’κείνους τους ανεξάρτητους μουσικούς που επιμένουν στην improv-jazz με όρους… δεκαετίας ’60. Όχι ακριβώς free, με την έννοια που είχε το συγκεκριμένο τζαζ στυλ στα sixties, αλλά εν πάση περιπτώσει αρκούντως «ελεύθερος» και… απρογραμμάτιστος.
Εδώ, στο πρόσφατο The Wild [Pine Eagle, 2017], ο Halley συνεργάζεται με τον μόνιμο συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, τον ντράμερ, και γιό του, Carson Halley. Οι δυο τους έχουν παίξει σε αρκετά CD, αν και τούτο εδώ θα πρέπει να είναι το πρώτο εντελώς δικό τους. Πατέρας και γιός, λοιπόν, σε μια συνεργασία, που κρατάει από παλιά και που αναπτύσσεται με διαφορετικό τρόπο εξ αιτίας αυτής ακριβώς τής γονικής σχέσης.
Τα κομμάτια στο “The Wild”είναι βασικά ρυθμοί. Άλλοτε κάπως χαλαροί, χωρίς κάποια δηλαδή συγκεκριμένη αναφορά και άλλοτε πιο συγκροτημένοι (ο Carson γράφει στο εσωτερικό του CD κάτι για ragtime, για Rage Against the Machine, για Elliott Smith και για Hank Williams Jr.). Πάνω σ’ αυτές τις βάσεις, που αποδεικνύονται εύπλαστες στη διαδρομή, ακόμη και αν διατηρούν μια κάποια συνάφεια αρχικώς, έρχεται ο Rich Halley, για να αυτοσχεδιάσει με έπαρση προσφέροντας νευρώδη και σκληρά vibes.
O διάλογος των δύο μουσικών, που είναι συνεχής και ακατάβλητος, δεν δοκιμάζεται από τίποτα – αρνητικό ή παράταιρο. Τα κομμάτια έχουν μια συγκεκριμένη συνοχή και αναπτύσσονται με γνώμονα την τελική ακεραιότητά τους. Μάλιστα, σε tracks όπως στο 7λεπτο “Progenitor” εκείνο που φθάνει στ’ αυτιά μας είναι απλώς μια ολοκληρωμένη σύνθεση σύγχρονης avant-jazz, η οποία θα μπορούσε να γίνει άνετα αποδεκτή από το «μέσο» τζαζ αυτί – και όχι μόνο από το «προχωρημένο». Επίσης, πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει το bluesFlat plane of the sky”, κυρίως όσον αφορά στην εξέλιξη των μέτρων στο χρόνο και στην πολυποίκιλη ανάπτυξη της μελωδίας, όπως και η ρυθμική / σαξοφωνική ροή στο 7λεπτο “The stroll”, που ακούγεται εντελώς ολοκληρωμένο (εξαιρετικό κομμάτι, ίσως το ωραιότερο του άλμπουμ) – κάτι που, εν τέλει, φανερώνει το υψηλό επίπεδο επικοινωνίας των δύο συμμετεχόντων.
Επαφή: www.richhalley.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου